جمهوری اسلامی می خواهد حفیظ، وکیل، مصیطر و جبار باشد!
*مهدی نصیری 

پرسش: یکی از بلیغ ترین و پرمغزترین آیات قرانی «و ما علی الرسول الا البلاغ» و ده آیه دیگر با همین معنا و سیاق است. مفهوم آیه این است که پیامبر وظیفه اش «رساندن پیام به مردم است و بس»، و مجاز به زیاده روی در این مسیر نیست. از این آیه می توان استفاده کرد که رسالت انبیای الهی چیزی بیش از ارائه «پیشنهاد» دین و شریعت به مردم نیست. اگر قرار باشد مقداری واضح تر بگوییم، وظیفه انبیاء شبیه بازاریابی است. یک بازاریاب موفق، همه تمهیدات لازم را از ادب و مهربانی و آراستگی و اختصار و وضوح و به اندازه حرف زدن و ....را باید رعایت کند. بدترین حالت این است که بازاریاب خواسته باشد با زور و تحمیل و نیرنگ بازاریابی کند، چه آن که همگان پس خواهند زد و احساس قلدری و اهانت خواهند کرد. 

با آن که خودِ آیه به تنهایی گویای حرمت تحمیل در دعوت است اما ظاهرا خداوند نگران تخطی پیامبر (ص) به دلیل حرص و اشتیاقی که برای هدایت امت و تامین سعادت ابدی آنان داشته، بوده است. از همین رو در آیات مرتبط با وظیفه بلاغ و پیامبری ٤ هشدار به پیامبر می دهد:
١.  تو بپای مردم (حفیظ) نیستی تا دریابی دعوتت را پذیرفته اند یا نه؟ (شوری / ٤٨)
٢.  تو وکیل نیستی تا امر هدایت را تا آخرین مرحله که پذیرش و عمل است، دنبال کنی. (انعام/ ١٠٧)
٣. تو حق سلطه جویی بر مردم (مصیطر) برای پذیرش دین و شریعت نداری. (غاشیه/ ٢٢)
٤. تو حق جباریت و استفاده از عنصر زور و اجبار را در دعوت به دین نداری (ق/٤٥)

مهمترین فلسفه آفرینش موجودی به نام انسان، وجود عنصر اراده و اختیار و انتخاب آزاد در او بوده است تا بر سر دو راهی خیر و شر و تقوی و فجور، آگاهانه دست به انتخاب بزند. هر عاملی که باعث شود این عنصر اختیار حذف و یا تحت الشعاع قرار بگیرد، مخالف دالّ اصلی پروژه خداوند در آفرینش انسان یعنی موجود مختار و آزاد است و چنان ایمان و یا عملی فاقد ارزش است. 

خداوند حتی از پروپاگاندای تبلیغی مانند استفاده از قدرت ویژه شعر و شاعری برای دعوت مردم توسط انبیاء پرهیز داشته و تمام تاکید بر عقلانیت و استدلال آوری در کنار عنصر نرمی و محبت و مدارا و ملاطفت در دعوت بوده و از این جهت بوده است که شاعری را شایسته پیامبر نمی دانسته و اهل بیت ع نیز کمتر به امر شاعری پرداخته اند. ظاهر کردن معجزات توسط انبیاء نیز به جهت مرعوب کردن جامعه برای ایمان آوردن نبوده بلکه ابزاری برای جلب توجه و رفع مانع شنیدن پیام و دعوت پیامبران بوده است. 
این که فقیه یا حاکم و یا هر فرد مسلمانی در صدد تحمیل دین و یا حکومت دینی و یا هر حکم شرعی بر جامعه بر آید، ناشی از عدم فهم نقش محوری آزادی و اختیار در آفرینش و امر هدایت انسان است و مصداق بارز مَثل کاسه داغتر از آش است. 

این که جمهوری اسلامی به عنوان یک حکومت مدعی دین، در صدد تحمیل حجاب شرعی بر زنان با انواع شیوه های غیر شرعی و غیرقانونی است در حالی که بیش از ۷۰ درصد جامعه با این تحمیل مخالف است و زیر بار آن نمی رود، به معنای مخالفت صریح و آشکار با توصیه های مکرر قران (بیش از ۴۰ آیه) مبنی بر نفی اجبار و اکراه در امر دعوت به دین است، و نظام  رسما اعلام کرده است که بر خلاف توصیه خداوند در قران، می خواهم حفیظ، وکیل، مصیطر و جبار باشم.!  

جمهوری اسلامی هر اسمی را که مایل است بر پروژه حجاب اجباری اش که بستر یک تنازع زشت و خسارتبار اجتماعی است بگذارد اما حق ندارد نام خدا و پیامبر و قران را به عنوان مستند این اقدام خود به میان آورد، چه آن که مصداق این بیت خواهد بود که: 

خواجه پندارد که طاعت می کند 
بی خبر کز معصیت جان می کند!

 

###